ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนมาก เพราะบางเพื่อนคนเยอะมาก แต่พอวันที่ลำบากกลับเห็นเพื่อนไม่กี่คน
เพื่อนบางคน เราก็ควรลบออกไปบ้าง จะได้มีพื้นที่ว่างให้กับเพื่อนที่ดีกว่า ประโยคนี้มันจริงนะ คุณลองสังเกตรอบตัวเองดูว่าทุกวันนี้ คุณมีเพื่อนอยู่กี่คน แล้วเพื่อนคนไหนที่จริงใจ อยู่ด้วยกันทั้งในยามทุกข์และยามสุข คนที่อยู่กับเราแค่ยามสุข อันนี้ไม่เรียกเพื่อนแท้หรอกนะ จำนวนเพื่อน ไม่ได้เป็นตัววัดคุณภาพ จะมีเพื่อนเป็นสิบเป็นร้อยคน ก็ไม่เทียบเท่ากับมีเพื่อนแท้แค่คนเดียว
ความสัมพันธ์เหล่านี้จะทำให้เราได้เรียนรู้ว่า เพื่อนน้อยลง แต่ชีวิตกลับดีขึ้น
1 ลดจำนวนคนในชีวิตลงบ้าง โดยเฉพาะคนที่ไม่จริงใจ ถึงรอบตัวเราจะมีคนรายล้อมมากแค่ไหน หากไม่ได้คุณภาพก็นำมาซึ่งความสุขที่แท้จริงไม่ได้หรอกนะ
2 ให้เวลาและความสำคัญกับวงสนทนาเล็กๆ คนที่เรารู้จักเขาเป็นอย่างดี และเขาก็รู้จักเราเป็นอย่างดีเช่นกัน วงสนทนานี้จะมีแต่ความจริงใจ เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน นี่จะเป็นมิตรภาพที่แท้จริง
3 วงสนาใหญ่ๆที่เน้นจำนวนคน ก็เหมือนกับลูกโป่งที่พองตัวขยายใหญ่ขึ้น แต่ผิวข้างนอกนั้นช่างบางเหลือเกิน ซึ่งมันพร้อมจะแตกออกได้ทุกเมื่อ ไม่มีความเหนียวแน่นเลยสักนิดเดียว
4 วงสนทนาที่ดีคือ วงสนทนาที่ให้ความสำคัญกับการฟัง ในวันที่เราและเขาต่างมีเรื่องทุกข์ เรื่องสุขก็สามารถมาระบายให้กันฟังได้อย่างสบายใจ เราจะได้รับฟังเรื่องราวของกันและกัน เป็นที่ปรึกษาให้กันได้ ทำให้เรารู้จักกันดีขึ้น
5 ผู้คนที่รายล้อมรอบตัวเราล้วนตามมาด้วยความคาดหวัง แม้ว่าเราจะสังสรรค์เฮฮากับเพื่อนมากมาย แต่นั้นกลับไม่ใช่ตัวตนของเรา ต้องพยายามทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกดี ประทับใจ ทั้งๆที่เรากำลังฝืนใจทำ
6 เพื่อนที่แท้จริง ต้องเป็นคนที่เรากล้าร้องไห้ออกมาต่อหน้าโดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะตัดสินเรา สามารถบอกความลับให้กับเขาฟังได้ แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่ผิดพลาด แต่เราก็พร้อมจะสารภาพออกมา
7 ในช่วงวัยหนึ่งเราอาจต้องการมีเพื่อนมากๆ แต่พอผ่านพ้นมาอีกวัย เราจะรู้สึกต้องการเพื่อนแท้ เพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ แม้ว่าจะไม่ได้มีมากแต่ก็มีคุณภาพมากกว่า
8 เมื่อถึงวันหนึ่งเราจะเข้าใจว่า เรามุ่งเน้นความต้องการผิดไป เราต้องการปริมาณความรักของใครหลายคน ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่เทียบเท่ากับ ปริมาณ ความรักของคนเดียวหรือจากคนไม่กี่คน
9 เพื่อนแท้อาจมีไม่มาก มันคงจะหายากหน่อย แต่เมื่อพบเพื่อนคนนั้นแล้ว เราก็จะกลายเป็นเพื่อนแท้ของเขาเช่นกัน
10 การพูดคุยที่เนิ่นนาน อาจมีเสียงหัวเราะน้อยหน่อย แต่เรากลับรู้สึกถึงความสุขที่แท้จริง ความสบายใจที่อยู่ข้างใน โดยที่เราไม่ต้องหัวเราะออกมา
11 ดอกไม้ปลอมช่อใหญ่ก็ไม่อาจสวยเท่าดอกไม้จริงดอกเดียว เพราะดอกไม้จริงดอกเดียวนั้นให้กลิ่นหอมตามธรรมชาติ
12 อย่าได้คิดกังวลว่าเราเป็นคนมีเพื่อนน้อย แต่ให้กังวลว่าไม่มีเพื่อนแท้
13 เราจะสังเกตได้บ่อยครั้งว่า เรามักจะหัวเราะเฮฮากับคนจำนวนมาก แต่พอกลับบ้านมา เรากลับรู้สึกเงียบเหมือนอยู่ตามลำพัง
14 ต่างจากวงสนทนาที่มักโอบอุ้มจิตใจเราไว้ตลอด แม้เราจะกลับบ้านมาอยู่ตามลำพัง ก็ยังรู้สึกอบอุ่นใจอยู่เสมอ ที่มีคนคอยห่วงใยและคอยปลอบใจเราในวันที่แย่ๆ
15 เราจะรู้ได้อย่างไรว่าใครคือ เพื่อนแท้ เอาจริงๆก็ดูกันไม่ยากเลย หากเรารู้สึกขอบคุณใครที่มีเขาอยู่ในชีวิต และเขาก็ขอบคุณเราเช่นกัน แบบนี้อาจหาได้ยากเราอาจพบได้แค่ไม่กี่คน แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา “แจกันสวยๆไม่ได้ต้องการดอกไม้ทั้งทุ่งมาประดับ แต่ต้องการแค่ดอกไม้เพียงไม่กี่ดอกที่เหมาะกับแจกันเท่านั้น”
วันหนึ่งที่เราได้พบดอกไม้ที่เหมาะกับแจกัน ดอกไม้ดอกนั้นก็จะส่งเสริมให้แจกันนั้นสวยขึ้น ซึ่งในขณะเดียวกันแจกันก็จะส่งเสริมให้ดอกไม้ดอกนั้นสวยขึ้นเช่นกัน
นี่เป็นเรื่องราวของ แพะ ตัวหนึ่งกับเพื่อนๆของมัน
แพะตัวหนึ่งบังเอิญเดินไปเจอกับหมาป่าเข้า ทำให้หมาป่ามันพยายามเข้ามากินแพะ แพะจึงต้องสู้กลับด้วยเขาของมัน แต่ด้วยแรงที่น้อยกว่าทำให้มันสู้ไม่ไหว มันจึงตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อน วัวที่ได้ยิน ชายตามองมาเห็นว่าเป็นหมาป่า จึงได้วิ่งหนีไป ลาหันมองมา เห็นว่าเป็นหมาป่า จึงค่อยๆเดินหนีไปอย่างเงียบๆ ม้าหันมาเห็นหมาป่า จึงรีบวิ่งหนีไปอีกทาง หมูเดินผ่านมา เห็นว่าเป็นหมาป่า จึงรีบหายตัวไปอย่างรวดเร็ว กระต่ายได้ยินเสียงร้องตะโกน หันมาเห็นว่าเป็นหมาป่า จึงวิ่งหนีหายไป สุดท้ายหมาได้ยินเสียงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ มันหันมาดู แล้วก็รีบเข้ามาช่วยแพะอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะต้องสู้กับหมาป่ามันก็ยังพร้อมจะช่วยเพื่อนของมัน
หมาป่าที่เห็นหมาวิ่งเข้ามาช่วย มันจึงยอมปล่อยแพะและวิ่งหนีหายเข้าไปในป่า แพะรอดจากหมาป่ามาได้ กลับมาบ้านก็เจอเพื่อนๆทุกตัว และเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
วัวบอก ทำไมไม่บอกข้า ข้าจะได้ใช้เขาของข้า แทงท้องหมาป่าให้ทะลุไปเลย
ลาบอก ทำไมไม่บอกข้า ข้าจะได้ร้องเสียงดังๆให้หมาป่าตกใจหนีไปเลย
ม้าบอก ทำไมไม่บอกข้า ข้าจะได้ใช้เกือกของข้า กระทืบเจ้าหมาป่า
กระต่ายบอก ทำไมไม่บอกข้า ข้าวิ่งเร็วกว่าใคร ข้าจะได้รีบไปขอความช่วยเหลือ
หมูบอก ทำไมไม่บอกข้า ข้าจะได้ใช้จมูกของข้า พุ่งชนหมาป่าให้ตกเขาไปเลย
ในเหตุการณ์ที่ทุกคนคุยกัน มีแค่หมาตัวเดียวที่นั่งฟังเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา
มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ใช่คำพูดที่สวยหรู แต่เป็นมือที่ยื่นเข้ามาช่วยในวันที่เรากำลังลำบาก ต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด คนที่รายล้อมคุณ อาจจะพูดให้คุณรู้สึกดี แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นเพื่อนแท้ กับคนบางคน แม้ว่าจะดูห่างไกล ไม่ค่อยได้พูดคุยสนิทกันมากนัก แต่กลับเอาใจใส่คุณตลอดเวลา ในตอนที่คุณมีความสุข เขาอาจไม่ได้มาสมทบ แต่ในวันที่คุณต้องการความช่วยเหลือ เขากลับทำเพื่อคุณอย่างเงียบๆ นี่เป็นความห่วงใยที่เพื่อนแท้ควรจะมีให้กัน
จำนวนเพื่อนไม่ได้วัดความมีคุณภาพ ฉะนั้นแม้ว่าคุณจะเป็นคนมีเพื่อนน้อย แต่เพื่อนมีคุณภาพ คอยห่วงใยกันและกัน แบบนี้ชีวิตก็มีความสุขแล้ว เพราะเราจะมีแต่สิ่งดีๆเกื้อหนุนกันตลอด ไม่ว่าจะในยามทุกข์หรือยามสุขเราก็พร้อมที่จะอยู่ข้างกัน รับฟังกันโดยไม่ตัดสินและไม่ทิ้งกันไปไหน เพื่อนแท้ที่เหมาะกันอาจจะมีน้อยคน แต่คนจำนวนน้อยนี่แหละที่คุณควรต้องรักษาไว้ให้ดี
ขอขอบคุณที่มาจาก นิ้วกลม
